Zaciąganie kredytów za granicą - ograniczenia dewizowe

Ograniczenia zawarte w prawie dewizowym

Zgodnie z art. 9 ust. 10 prawa dewizowego, ograniczeniu podlega zaciąganie przez rezydentów od nierezydentów z krajów trzecich kredytów lub pożyczek o terminie spłaty ponad połowy kwoty kredytu lub kwoty pożyczki przed upływem roku od dnia zawarcia umowy, oraz udzielanie przez rezydentów nierezydentom z krajów trzecich takich kredytów lub pożyczek.

Zgodnie z ustawą prawo dewizowe, odstąpienie od ograniczeń zawartych w tej ustawie możliwe jest jedynie na podstawie ogólnego bądź indywidualnego zezwolenia dewizowego.

Z ograniczenia zawartego w art. 9 pkt 10 ustawy prawo dewizowe wynika kilka ważnych wniosków. Ograniczeniu podlega zarówno udzielanie kredytów lub pożyczek rezydentom przez nierezydentów jak i nierezydentom przez rezydentów.

Ograniczeniu podlega udzielanie kredytów lub pożyczek tylko nierezydentom (lub przez takich nierezydentów rezydentom) z krajów trzecich, tj. z krajów nie będących członkami Unii Europejskiej oraz Europejskiego Obszaru Gospodarczego i Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju.
Udzielanie kredytów lub pożyczek nierezydentom (jak i zaciąganie od nich kredytów lub pożyczek) z krajów UE, EOG lub OECD jest całkowicie dozwolone.

Dokładne informacje na temat tego, kto jest rezydentem a kto nierezydentem, znajdziesz w poradzie:
O czym musisz wiedzieć przywożąc lub wywożąc wartości dewizowe z terytorium RP?

Ustawa nie wprowadza żadnej minimalnej kwoty pożyczki lub kredytu, od której funkcjonuje przedmiotowe ograniczenie. Istotne są natomiast warunki umowy kredytu lub pożyczki. Ograniczeniu podlegają bowiem tylko takie umowy, zgodnie z którymi termin spłaty ponad połowy kwoty kredytu lub kwoty pożyczki ma nastąpić przed upływem roku od dnia ich zawarcia.

Ograniczenie ustanawiania i udzielania zabezpieczeń osobistych lub rzeczowych

Ograniczeniu podlega także udzielanie oraz ustanawianie przez rezydentów na rzecz nierezydentów z krajów trzecich zabezpieczeń w zakresie wierzytelności przysługujących im od innych nierezydentów.

Ustanawianie oraz udzielanie przez rezydentów takich zabezpieczeń, zarówno rzeczowych (hipoteka, zastaw) jak i osobistych (poręczenie), możliwe jest tylko po uzyskaniu indywidualnego bądź ogólnego zezwolenia dewizowego. Na podstawie rozporządzenia Ministra Finansów z dnia dnia 3 września 2002 r. w sprawie ogólnych zezwoleń dewizowych, dozwolone jest udzielanie oraz ustanawianie przez rezydentów zabezpieczeń, zarówno osobistych jak i rzeczowych, na rzecz nierezydentów z krajów trzecich, w zakresie powstałych w kraju, zgodnie z ustawą lub zezwoleniem dewizowym, wierzytelności przysługujących im od innych nierezydentów.

A co jeśli nie masz zezwolenia?

Udzielenie kredytu lub pożyczki w zakresie ograniczonym ustawą Prawo dewizowe oraz bez zwolnienia zawartego w indywidualnym bądź ogólnym zezwoleniu dewizowym, powoduje nieważność umowy kredytu lub pożyczki albo ustanowienia odpowiedniego zabezpieczenia.

Ogólne zezwolenia dewizowe w zakresie udzielania kredytów lub pożyczek

Na podstawie rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie ogólnych zezwoleń dewizowych, dopuszczalne jest:

  • zaciąganie przez spółki mające siedzibę w kraju, od nierezydentów z krajów trzecich, posiadających w tych spółkach udziały lub akcje w ilości dającej im co najmniej 10% głosów na zgromadzeniu wspólników (akcjonariuszy), pożyczek lub kredytów o terminie spłaty ponad połowy kwoty kredytu lub kwoty pożyczki przed upływem roku od dnia zawarcia umowy,

  • udzielanie spółkom, mającym siedzibę w krajach trzecich, przez rezydentów posiadających w tych spółkach udziały lub akcje w ilości dającej im co najmniej 10% głosów na zgromadzeniu wspólników (akcjonariuszy), pożyczek lub kredytów o terminie spłaty ponad połowy kwoty kredytu lub kwoty pożyczki przed upływem roku od dnia zawarcia umowy,

  • zaciąganie przez rezydentów od nierezydentów z krajów trzecich kredytów i pożyczek o terminie spłaty ponad połowy kwoty kredytu lub kwoty pożyczki przed upływem roku od dnia zawarcia umowy, na pokrycie powstałych zgodnie z ustawą lub zezwoleniem dewizowym zobowiązań wobec nierezydentów z tych krajów,

  • udzielanie przez rezydentów nierezydentom z krajów trzecich kredytów i pożyczek o terminie spłaty ponad połowy kwoty kredytu lub kwoty pożyczki przed upływem roku od dnia zawarcia umowy, z przeznaczeniem na pokrycie powstałych zgodnie z ustawą lub zezwoleniem dewizowym zobowiązań tych nierezydentów wobec rezydentów,

  • zaciąganie przez rezydentów pożyczek lub kredytów o terminie spłaty ponad połowy kwoty kredytu lub kwoty pożyczki przed upływem roku od dnia zawarcia umowy, od będących nierezydentami z krajów trzecich członków ich rodzin, należących do I (małżonka, zstępnych, wstępnych, pasierba, zięcia, synową, rodzeństwo, ojczyma, macochę i teściów) lub II grupy podatkowej w rozumieniu ustawy o podatku od spadków i darowizn (zstępnych rodzeństwa, rodzeństwo rodziców, zstępnych i małżonków pasierbów, małżonków rodzeństwa i rodzeństwo małżonków, małżonków rodzeństwa małżonków, małżonków innych zstępnych),

  • udzielanie przez rezydentów nierezydentom, zaliczonym do I lub II grupy podatkowej w rozumieniu ustawy o podatku od spadków i darowizn, pożyczek lub kredytów o terminie spłaty ponad połowy kwoty kredytu lub kwoty pożyczki przed upływem roku od dnia zawarcia umowy.

Odstąpienie od ograniczeń określonych w ustawie Prawo dewizowe w zakresie udzielania kredytów i pożyczek w obrocie dewizowym jest prawnie dopuszczalne tylko w zakresie zwolnienia określonego w rozporządzeniu Ministra Finansów.


Należy zauważyć, że brak w ogólnym zezwoleniu dewizowym odstępstw od zakazu ustanawiania lub udzielania zabezpieczeń przez rezydentów na rzecz nierezydentów.

Odstępstwo od tego ograniczenia dopuszczalne jest jedynie na podstawie indywidualnego zwolnienia dewizowego.

Pamiętaj, że:

  • udzielenie kredytu lub pożyczki a także ustanowienie zabezpieczenia wbrew przepisom ustawy i niezgodnie z ogólnym zezwoleniem dewizowym jest czynnością nieważną z mocy prawa,

  • ograniczenia w udzielaniu kredytów i pożyczek oraz ustanawianiu zabezpieczeń dotyczą jedynie obrotu z krajami nie należącymi do UE, Europejskiego Obszaru Gospodarczego oraz Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju.

Podstawa prawna:

  • ustawa z dnia 27 lipca 2002 roku Prawo dewizowe (Dz. U. 2002 r., Nr 141, poz. 1178 ze zmianami),

  • rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 3 września 2002 roku w sprawie ogólnych zezwoleń dewizowych (Dz. U. 2002 r., Nr 154, poz. 1273 ze zmianami).


Michał Włodarczyk

Radca Prawny

Zajmuje się sprawami osób fizycznych jak również przedsiębiorców. Posiada rozległe doświadczenie w poradnictwie w sprawach życiowych osób fizycznych jak również profesjonalnych problemów prawnych przedsiębiorców. Bazując na swoim doświadczeniu skutecznie doradza w sprawach osób fizycznych jak i przedsiębiorców zawsze dbając o praktyczną stronę problemów prawnych z jakimi zwracają się do niego jego klienci.

Skomentuj artykuł - Twoje zdanie jest ważne

Czy uważasz, że artykuł zawiera wszystkie istotne informacje? Czy jest coś, co powinniśmy uzupełnić? A może masz własne doświadczenia związane z tematem artykułu?


Masz inne pytanie do prawnika?

 

Komentarze

    Nie dodano jeszcze żadnego komentarza. Bądź pierwszy!!

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika